nr. 4

Hallo allemaal!

Sorry voor het lange wachten op dit nieuwe verslagje, we zijn een beetje lui geweest wat betreft het bijhouden van deze blog..
Maar goed we hadden beloofd wat te schrijven over onze ervaringen tijdens de stage in Kabanga hospital dus bij deze;
De eerste week heeft Sharronne op de mannen afdeling doorgebracht en Neelke op de kraam afdeling. Voor ons beide was het erg wennen, ten eerste de taal.. patienten kunnen zelden engels, hierdoor kunnen we veel dingen niet zelfstandig doen, want je kunt immers niet zonder te vertellen wat gaat doen een catheter inbrengen... laat staan dat je iets van psycho sociale zorg kan geven. Het opbouwen van een band met de patienten wordt hierdoor ook bemoeilijkt. Dit missen we wel in ons werk. Ook laat het engels van de collega's vaak  te wensen over.
Ten tweede is het hele ziekenhuis gebeuren anders, alles maar dan ook alles is anders.. paar voorbeeldjes:
De familie doet eigenlijk alle verzorgende taken, zoals wassen, aankleden en eten maken/geven. De verpleegkudige houd zich dus alleen bezig met de verpleegtechnische handelingen, je hebt het hier dus helemaal niet zo druk als verpleegkundige (ookal denken zij van wel). Hier dus geen rennen springen vliegen zoals we dat gewend zijn in Nederland.
Verder beschikt het ziekenhuis over weinig onderzoeksapparatuur, materialen, gaan mensen om verschillende redenen veel te laat naar het ziekenhuis en denken veel mensen dat ze wel beter worden zolang ze maar genoeg bidden. Dit leidt er toe de kans om te overlijden aan een ziekte hier veel groter is dan in nederland. Zo zien we bijvoorbeeld kinderen overlijden aan malaria terwijl wij ons tas vol hebben met malariapillen.. Dit is erg dubbel voor ons en eigenlijk ook oneerlijk.
Na deze eerste week kwamen we erachter dat we toch niet zonder elkaar konden dus is Neelke ook maar verhuisd naar de mannenafdeling.De mannen afdeling is vanaf die dag onze 'thuisbasis' geworden, wel hebben we weekjes of dagjes meegedraaid op andere afdelingen. Neelke had ook wel genoeg meegemaakt op de kraamafdeling.. in die week dat ze er was is er namelijk een kindje veel te vroeg en een kindje met een waterhoofd en open ruggetje geboren, twee kindjes zonder kans op overleven. Dit is opzich al heel erg, maar het ergste was dat ze niet bij de moeder waren of iets van pijnstilling kregen, maar dat ze in een hoekje werden gelegd tot ze overleden.
Maarja genoeg negativiteit.. er zijn natuurlijk ook heel veel leuke dingen, zo hebben we hele lieve collega's en patiënten en mogen we doen en laten wat we willen. Willen we bijvoorbeeld een operatie zien of mee met de outreach van de oogkliniek dan is dat geen probleem, waardoor we erg veel interessante dingen zien en meemaken.

Verder hebben we buiten stage ook nog heel veel leuke dingen gedaan. Zo hebben we een aantal weekenden doorgebracht in Kigoma om te genieten van een lekkere warme douche, een mooi strand aan lake Tanganyka en heerlijk eten. Ondanks dat het eten bij de nonnen in Kabanga erg lekker is, is het niet erg gevarieerd en eten we vooral rijst met tomatensaus. Verder kunnen we in kigoma kaas, worstjes en nutella halen wat natuurlijk geen overbodige luxe is. Ook hebben we twee maanden gezelschap gehad van twee duitse studenten, die inmiddels al weer vertrokken zijn. Met hun zijn we naar de Mahale mountains geweest. Hier hebben we heel veel chimpansees gezien, bijzonder om te zien hoeveel deze apen op mensen lijken! Ook hebben we een oerwoud/berg tocht gemaakt. Na een paar uur klimmen en klauteren door de bomen, 100 krassen en muggenbulten later en 2 liter zweet minder kwamen we uit bij een waterval, waar we een frisse duik in het water hebben genomen. Ons uitje naar de Mahale mountains was een weekend waarin eigelijk alles mis ging wat er mis kon gaan, uiteindelijk hebben we een erg leuk weekend gehad, maar onze broodnodige kaas en worst hebben we niet kunnen halen. Hierdoor moesten we een week zonder en zijn we die week daarna een dagje naar Kigoma gegaan, en om het maar even te zeggen: dit is 3 uur heen en 3 uur terug.
De afgelopen twee weken waren Neelke haar ouders op bezoek. Neelke is vanuit Kigoma naar Dar es salaam gevlogen om ze op te halen van het vliegveld. De volgende ochtend zijn ze naar arusha gevlogen om daar een dagje door te brengen. Het volgende wat op de planning stond was een aantal dagen doorbrengen in de lodge van verre familie van hun. Met deze lodge financieren zij het kindertehuis wat ze hebben opgezet. En doen ze nog veel meer goede dingen. Neelke en haar ouders waren erg onder de indruk! In deze dagen zijn ze ook op safari geweest in tarangire national park en in de ngorongoro krater.
Het was leuk om de familie beter te leren kennen en om nieuwe mensen te ontmoeten. Tevens was het voor Neelke een week van ongekende luxe en voor haar ouders een fijne kennismaking met de tanzaniaanse cultuur.
De daarop volgende week hebben ze doorgebracht in Kigoma en Kabanga, waar Neelke ze alles kon laten zien. Ze waren blij het met eigen ogen te hebben gezien want anders hadden ze het zich niet kunnen voorstellen. In deze week zijn we ook naar het albino and disabled camp geweest in Kabanga,  hier zitten dove, blinde en lichamelijk beperkte kinderen maar ook albino's. De albino's leven daar omdat ze buiten de bescherming van de muren van het kamp niet veilig zijn, er wordt letterlijk op ze gejaagd, omdat er idioten zijn die denken dat hun ledematen geld waard zijn, geluk brengen of over heelende krachten beschikken. Erg heftig om te zien! We hebben afgesproken vaker langs te komen om de lieve kindjes te zien en om een beetje te helpen.
Donderdag zijn Neelke haar ouders weer richting Nederland gegaan en moeten we ons weer even met zn tweeen vermaken.  Nog even en dan zal Sharronne kabanga verlaten voor twee weken vakantie met haar vriend die ook langskomt.

Zo nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte! :)

Lieve groetjes uit Tanzania!